Osmaniye’nin Toprakkale ilçesinde, yüzde doksan fizikî engelli depremzede Hüseyin Köksal, 4 bin lira civarında aldığı engelli aylığıyla geçinmeye çalıştığını belirterek, “Bedensel engelliyim, belden aşağım tutmuyor. Artık hayat gayretinden yoruldum. Keder üstüne sıkıntı, olay üstüne olay geliyor” dedi.
Osmaniye Toprakkale’de Fatih Sultan Mehmet Mahallesi’nde kız kardeşi ve kanser hastası yeğeniyle yaşayan yüzde doksan fizikî engelli Hüseyin Köksal, engelli aylığı ile geçenemediğinden yakındı.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat sarsıntılarında konutlarının yıkıldığını söyleyen Köksal, şunları anlattı:
“Evsiz kaldık, oturacak yer yok, rezillik diz uzunluğu. Neyse ki yerimiz vardı da sağdan soldan yardımla bir tane konteyner getirdiler onun içine sığındık. Borç harç elektrik çektik ona. Her şeyi kendi imkanlarımızla yaptık bunları. Bedensel engelliyim, belden aşağım tutmuyor. Artık hayat uğraşından yoruldum. Keder üstüne sıkıntı, olay üstüne olay geliyor. Otomobilime geçen doğal afette üzerine ağaç düştü, tabela düştü, otomobilim mahvoldu. Okuttuğum bir öğrencim var. Bir tane yeğenim var kanser hastası onun tedavisi ile uğraşıyoruz. Artık yetiştiremiyorum. Engelli maaşım 4 bin küsur lira alıyorum. Onunla geçinmeye çalışıyoruz. Ben ufak tefek bir şeylerle uğraşıyorum, yetiştirmeye çalışıyorum.
“Kanser tedavisi gören yeğenimin tedavi parasıyla mecburen arabayı yaptırdım”
Arabamın o afette camları kırıldı, kaportası gitti. Artık çocuğu hastaneye götürüyorum. Hastaneye mi götüreyim, masrafımı mı düşüneyim, bunu mu yaptırayım? Mecburen arabayı yaptırdım, çocuğun masrafına harcayacağımız parayı otomobile verdim. Artık ben bu çocuğu nasıl tedavi ettireceğim onu düşünüyorum, kara kara düşünüyorum. Yapacak bir şeyim yok. Lisede okuyan oğlum var ona nasıl para göndereceğim? Artık büyük zahmet yaşamaya başladım. Bu harcamalardan hariç, bizde toplumsal hayat aslında yok. Gideyim, gezeyim tozayım, şurada bir yemek yiyeyim, çocuklara bir dürüm ısmarlayayım… O bizde yok zati, imkânı yok. Ben zati bu parayla lakin mutfağımızı geçindirebiliyorum. Mutfağıma bir şeyler alayım da onların karnı doysun bitti, hepsi bu kadar. Ben yoksa gidip bir yerde denize gireyim, şuraya gideyim, şurada tatil yapayım, bir gün bile yok bizde.’’ (ANKA)